ΕΝΘΕΤΟ "ΡΑΚΕΤΑ vs BEACH VOLLEY"

Ένα μικρό ένθετο-οδηγός για το καλοκαίρι που ακολουθεί. Όχι, δεν έχει να κάνει με την μπάλα. Αλλά μερικές αλήθειες δεν πρέπει να φιμώνονται 

Στο δικό μου το βιβλίο, αυτοί που παίζουν ρακέτες στην παραλία, κάποια στιγμή θα το βρουν μπροστά τους. Αργά ή γρήγορα θα τιμωρηθούν για την αγαπημένη τους καλοκαιρινή απασχόληση.

Σε μία ευνομούμενη αμμουδιά, κανονικά, θα έπρεπε να συλλαμβάνονται άμεσα, να δένονται στους δύο στύλους του φιλέ στην κεντρική πλατεία beach volley και να τιμωρούνται με ρακετοβολισμό, δηλαδή οι υπόλοιποι λουόμενοι να τους πετάνε μπαλάκια του τένις, με την δύναμη του σερβις ενός Μαρκ Φιλιππούση.
Έπειτα θα φέρνουν δύο ράγες, Κόπερτον και πούπουλα και θα τους διώχνουν από την παραλία πετώντας τους άδεια κουτάκια μπύρας. Γιατί όταν ο σερίφης μένει άπραγος, οι πολίτες πρέπει να παίρνουν τον νόμο στα χέρια τους.

Το beach volley από την άλλη δεν με πειράζει και τόσο. Οι συμμετέχοντες, κατά κανόνα, δεν ενοχλούν τους υπόλοιπους που θέλουν να αράξουν στην ησυχία τους. Ακούω κατηγορίες από πολλούς φίλους της ρακέτας, που τυχαίνει να είναι και δικοί μου, πως και τα δύο είναι αθλήματα, άρα έχουν το ίδιο δικαίωμα ύπαρξης στην παραλία. Κάποιος, φυσικά, μπορεί να καταρρίψει αυτή την αστεία θεωρία μέσα σε τρία λεπτά. Και εξηγούμαι.


Το beach volley είναι ένα άθλημα. Οι ρακέτες όχι. Και δεν είμαι από τους ανθρώπους που θεωρούν σκόπιμο να παίξουν beach volley, ούτε για να περάσει η ώρα. Καταρχάς το beach volley έχει γήπεδο, είτε μιλάμε για ένα επαγγελματικά διατηρημένο, είτε για ένα της πλάκας, του οποίου τις γραμμές οι παίχτες τραβάνε με την φτέρνα (μαγική κίνηση) πριν αρχίσει το ματς. Από την άλλη, οι ρακέτες μπορούν να παιχτούν ακόμα και με τον ένα παίχτη στο νερό και τον άλλον πάνω σε ένα βράχο. Δεν υπάρχει, ούτε ως νοητό, γήπεδο στην ρακέτα. 

Το beach volley παίζεται από ομάδες δύο ώς έξη ατόμων, οι οποίοι προσπαθούν να επιτύχουν ένα κοινό στόχο, κάτω από συγκεκριμένους κανόνες. Η ρακέτα έχει έναν αργόσχολο τύπο που ψάχνει ένα άλλον αργόσχολο τύπο για να σκοτώσουν την ώρα τους. 

Το beach volley έχει μονομαχίες στο φιλέ, άμυνες, εκτινάξεις του σώματος, υπερένταση και απαιτεί συνεχή κινητικότητα. Οι παίχτες, ακόμη και οι άσχετοι με το άθλημα, κουράζονται σε γελοίο βαθμό και τρώνε, κυριολεκτικά, άμμο. Οι φίλοι της ρακέτας πραγματικά αδιαφορούν για τέτοια πράγματα. Όσο λιγότερο κουνιέσαι, τόσο καλύτερος είσαι, σαν να παίζεις χαρτιά. Απλά, γυρίζουν το κεφάλι και περιμένουν από κάποιον άμοιρο να τους πετάξει πίσω το μπαλάκι.

Στο beach volley, όσο πιο δυνατό είναι το επίπεδο των παιχτών, τόσο ανεβαίνει και το επίπεδο του θεάματος. Ένα ματς ρακέτας (!) το χαρακτηρίζει η παγκόσμια πρωτοτυπία του να είναι πιο ενδιαφέρον και θεαματικό, όταν παίζεται από άσχετους. Δεν είναι τυχαίο ότι η πιο θεαματική στιγμή είναι όταν κάποιος βουτάει στην θάλασσα. Το οποίο δεν έχει να κάνει σε τίποτα με το όλο θέμα.

Το να είσαι ποζεράς στο beach volley, δεν σε κάνει αυτομάτως καλύτερο παίχτη. Στην ρακέτα, καλύτερος παίχτης θεωρείται αυτός με το καλύτερο στήσιμο, το καλύτερο μαγιό και το καλύτερο μαύρισμα.  
Γιατί; Γιατί, οι θεατές και οι παίχτες της ευγενούς αυτής ενασχόλησης, αδυνατούν να αντιληφθούν και να κατανοήσουν τους κανόνες αυτού του παιχνιδιού. Πολύ απλά, γιατί δεν υπάρχουν. 

Στο beach volley έχει πόντους, σετ, γκέημ. Στην ρακέτα τι έχει;  Τρεξιματάκι στην ομπρέλα για καρπούζι και σφηνάκια. Το πρώτο έχει ξεκάθαρο νικητή στο τέλος, Στην ρακέτα, όταν τελειώνει το εγχείρημα λέει ο ένας, καλός είσαι, και εσύ του λέει ο άλλος. Αυτό. 

Το beach volley έχει μία φασαρία αθλήματος, ανεκτή στην παραλία. Η ρακέτα είναι πιο εκνευριστική, σαν να στάζει μία τεράστια βρύση. Με το beach volley είναι σαν να έχεις στην αυλή σου πάρτι. Η ρακέτα είναι σαν να έχεις στο σπίτι σου μαστόρια. 

Σε όλα αυτά, προσθέστε ότι οι ρακετοφόροι έχουν εφεύρει και το πιο τραγικό είδος καμακιού, αυτό που ρίχνουν το μπαλάκι επίτηδες προς συγκεκρίμενους στόχους του αντίθετου φύλου που κάθονται στις ομπρέλες. 

Ξέρω όμως ότι οι φίλοι της ρακέτας είναι πολυάριθμοι και θα κυκλοφορούν για πάντα ανάμεσα μας. Πάντα θα ζούμε δίπλα-δίπλα.
Εγώ, προσωπικά, είμαι πιο κοντά σε αυτούς που παίρνουν πάντα μαγιό με τσέπες, ώστε να βάζουν το ένα χέρι μέσα, όταν είναι στο νερό μέχρι το γόνατο και πίνουν μπύρα. 
Οπότε, φίλοι της ρακέτας, τώρα που έρχεται το καλόκαίρι, συνεχίστε να παίζετε και θεωρήστε αυτή την σιγή ασυρμάτου ως μία προσωρινή εκεχειρία. 

Μπόλο ο Πανηγυρτζής: Η Τριλογία

Δεν μπαίνω καν στην θλιβερή διαδικασία να σκεφτώ πόσο φτωχότερο θα ήταν το ποδόσφαιρο χωρίς τον Μπούντεβαιν "Μπόλο" Ζέντεν.

                                                - They call him Bolo...

Όπου και να πάει ο αειθαλής άσσος, πάντα υπάρχουν τρεις σταθερές. 

Άλφα, ποτέ κανείς δεν καταλαβαίνει τι θέση παίζει ακριβώς, βήτα, θα μοστράρει με επιτυχία το κόμπο καρέ-χαίτη, που πραγματικά οι Ολλανδοί ξέρουν να αποθεώνουν όσο κανείς άλλος και γ) πάντα παρακαλούμε να σκοράρει αυτός ή κάποιος συμπαίχτης του, για να απολαύσουμε, αν είμαστε πραγματικά τυχεροί ή αν το παιχνίδι είναι σημαντικό, κάποιον από τους πανηγυρισμούς του.

Ο θρύλος στις Κάτω Χώρες θέλει την οικογένεια του να προσεύχεται ωστέ αυτό το τρίτο να μην συμβαίνει και πολύ συχνά και ρεζιλεύεται συνεχώς το σόι. 

Το εξάταπο ως blog όμως, χαιρετίζει τον Μπόλο Ζέντεν και την συμβολή του στην διατήρηση της screwball κωμωδίας στα γήπεδα του κόσμου. Έτσι, με πολύ μεράκι και αγάπη, σας παρουσιάζει σε τρεις πράξεις την υπερπαραγωγή που επιμελήθηκε με κόπο. Του αξίζει. Και σε αυτόν και σε εσάς και σε όλους μας. Απολαύστε ανεύθυνα.

Μέρος Α: The Unfunky Chicken, όπου ο ήρωας μας, σπεύδει να πανηγυρίσει δίπλα στον Asamoah Gyan, προσπαθώντας να μιμηθεί το χορευτικό του Γκανέζου συμπαίκτη του. Χωρίς καμία ντροπή.

Μέρος Β: The Bolo Box. Με την φανέλα της Μαρσέιγ, ο Μπόλο σκοράρει στο ντέρμπι απέναντι στην Παρί και θεωρεί σκόπιμο να εξαφανιστεί μέσα σε ένα πορτοκαλί κουτί, πίσω από την εστία. Εδώ τον παίρνει και λίγο ο Μπραντάο στον λαιμό του. Ανόητε Βραζιλιάνε, το κουτί του Μπόλο βαστάει μόνο τον Μπόλο...
 

 Μέρος Γ: Talking Bolo's Freestyle Blues. Εδώ ο Μπόλο σκοράρει με την φανέλα της Ολλανδίας απέναντι στους Κροάτες. Όσο και αν προσπαθώ, αδυνατώ να καταλάβω τι θέλει να κάνει μετά. Πόσο μάλλον να το περιγράψω με λέξεις σε ένα φτωχομπλόγκ. Δείτε και μόνοι σας... 

  by  Six Sharp Studs Productions

                                            - Όχι, εμείς ευχαριστούμε...

Θαμπορούσια Ντόρτμουντ

Γαμήστε τον πούστη τον Ολυμπιακό, φώναζε μέσα από το πούλμαν ο Σταύρος Αδαμίδης, σε ένα πανηγυρικό διάλλειμα από τους πολεμικούς του εναντίον όλων αυτών που εμποδίζουν την περιβόητη εξυγίανση του ελληνικού ποδοσφαίρου, το οποίο έχει γίνει μία "αλάνα κακοποιών"...
Δίπλα του, ο Βασιλομπίλαρος Δημητριάδης, που στοιχηματίζω πως στο Φάληρο την Κυριακή κόντεψε να πάθει καρδιά, σε ρόλο οργανωτή κερκίδας.
Ας του εξηγήσει κάποιος πως δεν είναι και ο καλύτερος τρόπος για ετοιμάσεις την αντίπαλη έδρα.
Όχι ο καλύτερος τρόπος για να αποδείξεις, ως πρόεδρος, πως δεν είσαι ακόμη ένας από αυτούς που κατηγορείς και όχι ο καλύτερος τρόπος για να αποστασιοποιηθείς από Μαρινάκειες συμπεριφορές, από γραφικές απόπειρες χοντροκομμένου χιούμορ σε κοπές πίτας, από πτώσεις της ηλεκτροδόσης όταν η ομάδα σου χάνει, από τα ντου του Καπετάνιου.
Αλλιώς, ας του εξηγήσει κάποιος πως, συνήθως, οι ηρωικές υποδοχές πούλμαν βιντεοσκοπούνται.

                                    - ο υπολειπόμενος χρόνος προεδρίας σας είναι....

Ο Μανόλο Χιμένεθ δεν φαίνεται να λαμβάνει μέρος στα συνθήματα, ίσως είχε μπει στο Wikipedia για να ανασύρει από την πλούσια ιστορία του τόπου μας την επόμενη αναφορά, το επόμενο μυθολογικό τσιτάτο για να το χρησιμοποιήσει σε ακόμη μία ηρωική συνέντευξη τύπου.
Όπως τότε που έλεγε σε Ισπανούς δημοσιογράφους ότι στην Ελλάδα των φωνάζουν Leonidas. Άλλωστε είναι γνωστό, όταν, για παράδειγμα, ρωτάς κάποιον αν κατάλαβε τι είδους τακτική είχε η ΑΕΚ του Χιμένεθ στο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό, αυτός θα σου απαντήσει: Α, εννοείς την ΑΕΚ του Λεωνίδα...
Μην χάσετε την επόμενη συνέντευξη στον Κήρυκα του Αλικάντε. Μπορεί να τους πει ότι μετά την ηρωική εμφάνιση και τα έξι γκολ που δέχτηκε η ομάδα του, οι μισοί φίλοι της ΑΕΚ τον φωνάζουμε Βελλερεφόντη και οι άλλοι μισοί Παύλο Μελά ή Νεστορίδη του Αραχάλ. Και μετά θα πορευτεί όπως πορεύεται, χωρίς να χρειάζεται να γνωρίζει ότι στην Ελλάδα δεν είσαι και τόσο γραφικός, αν μιλάς για μάχες του Μαραθώνα, είσαι Ισπανός και δεν σε λένε Νίκο Αλέφαντο.

       - ο Λεωνίδας. Στο φόντο, οι 300, που δεν θα τον περιμένουν και για πολύ ακόμη

Την Παρασκευή, δύο μέρες πριν του έρθει ο αττικός ουρανός σφοντύλι, μπαίνει και στα χωράφια της κωμωδίας καθώς μας πληροφορεί πως δουλεύει για να γίνει η ΑΕΚ ότι ήταν, ότι διαβάζαμε στα βιβλία, ότι μας έλεγαν οι παλιότεροι. Το που και σε ποια βιβλία τα διάβαζε και ποιοι είναι οι παλιότεροι που του έλεγαν για τον Μπάρλο και τον Τζίμη τον Πατίκα είναι ένα μυστικό που χάνεται στα βάθη του χρόνου, κάπου στις όχθες του Γκουανταλκιβίρ.
Ας είναι, δεν χρειάζονται και οι τόσο παλιότεροι, μας κάνουν και αυτοί που μπορούν και θυμούνται έναν Ασουνσάο, έναν Σίμο Κρασσά, η έστω, έναν Βάλνερ. 
Σε μια άλλη προσπάθεια να αγγίξει το αεκτζίδικο αίσθημα και να μας καθησυχάσει, μας είπε πάνω-κάτω πως ο στόχος είναι η ΑΕΚ να γίνει σαν την Ντόρτμουντ, μέσα σε δύο-τρία χρόνια. Δεν χρειάζεται να του εξηγήσει εδώ κάποιος το ατυχές της σύγκρισης και το οξύμωρο του εννοιολογικού πλαισίου των δηλώσεων του.
Δεν χρειάζεται κάποιος να του πει πως η Μπορούσια Ντόρτμουντ έχει ένα από τα πιο εντυπωσιακά ποδοσφαιρικά γήπεδα στον κόσμο πάντα γεμάτο και για να βρεις διαρκείας πρέπει να έχεις μπάρμπα στην Κορώνη του Βεστφάλεν. Ή ότι πάει να πάρει τον τίτλο σε ένα πολύ πιο ανεπτυγμένο πρωτάθλημα, αφήνοντας πίσω την Μπάγιερν Μονάχου, με σχεδόν όσους πόντους διαφορά έχει αφήσει ο Ολυμπιακός την ΑΕΚ φέτος. Ή ότι έχει ένα εξαιρετικό ρόστερ, ή ένα από τα καλύτερα δίδυμα νέων κεντρικών αμυντικών στην Ευρώπη και όχι τον ηρωικό Τραιανό Δέλλα σε ρόλο Αλεσάνκο στα γεράματα, πίσω από τον Κούμαν του Νασούτι. Δεν χρειάζεται. Ή στο κάτω-κάτω της γραφής, πως η Ντόρτμουντ έχει πάρει το Τσάμπιονς Λιγκ πιο πρόσφατα από ότι η ΑΕΚ το πρωτάθλημα Ελλάδας.

                                                         - χωρίς λόγια...

Τα ξέρει όλα αυτά ο Χιμένεθ, δεν γίνεται να είναι τόσο αφελής.
Όσο όμως αναλώνεται σε άκυρους λεκτικούς ακροβατισμούς αντί να βελτιώνει την ομάδα που προπονεί, μοιάζει σαν να τον απασχολεί περισσότερο να πουλάει καθρεφτάκια στους ιθαγενείς παρά να πιστεύει και ο ίδιος στα λόγια του.
Και αν άντεξε στο πάγκο μετά την εξάρα και αν οδήγησε μια ασθμαίνουσα ΑΕΚ στον τελικό του κυπέλλου, το οποίο είναι πολύ πιθανό να κατακτήσει, υπάρχουν και τα play-offs και η περιέργεια για το σημείο που θα έχει φτάσει η υπομονή στο Ο.Α.Κ.Α. για το ποδόσφαιρο που βλέπει ο κόσμος, σε μία κατά βάση άσχημη χρονιά.

Ας δώσει ο Μανόλο Χιμένεθ στην ΑΕΚ δύο-τρία πράγματα και ας ανησυχήσουμε για το πότε θα γίνουμε Ντόρτμουντ όταν έχουμε δικό μας γήπεδο, όπως οι περισσότερες ομάδες του πλανήτη. Ας αρχίσει να δημιουργεί μια ΑΕΚ που μπορεί να κερδίσει μια φορά τον Ολυμπιακό Βόλου, που δεν εξαρτάται αποκλειστικά από τον τίμιο Δέλλα και τις ορέξεις του Νάτσο Σκόκο. Ας χτίσει μια ΑΕΚ που δεν της φαίνεται βουνό να κυριαρχήσει για ενενήντα λεπτά απέναντι στην Καβάλα και ας αρχίσει να διαχειρίζεται το (οποιοδήποτε) ρόστερ με μεγαλύτερη επιτυχία, εκτός αν όταν ήρθε νόμιζε πως θα έχει στην διάθεση του τον Τσιάρτα, τον Ζαγοράκη της Πορτογαλίας και τον Ετό.

Ας μας δείξει ένα στυλ παιχνιδιού που θα παρουσιάζει μία αναγνωρίσιμη ανάπτυξη στα παιχνίδια που πρέπει να κερδίσει, με εναλλακτικό σχέδιο για όταν στραβώνουν τα πράγματα. Ας αρχίσει, σιγά-σιγά έστω, να αλλάζει την ΑΕΚ προς το καλύτερο και μετά ας μας πει και ιστορίες για δράκους γύρω από την φωτιά και εγώ θα χτυπάω και παλαμάκια για το γεγονός ότι οι παίχτες δεν χρειάζεται να κατεβαίνουν νωρίτερα από το πούλμαν, μετά από ντέρμπι με τον Ολυμπιακό και να παίρνουν ταξί για να γυρίσουν σπίτι.

Φυσικά και δεν είναι ο μοναδικός υπαίτιος για το χάλι της φετινής ΑΕΚ. Αλλά σε ένα πάγκο που χρόνια τώρα κουβαλάει μια κατάρα από μισή ντουζίνα σωτήρες και αναμορφωτές, τα πράγματα, μέχρι στιγμής, στα Σπάτα προβλέπονται ολίγον τι μαύρα και άραχνα για αυτόν.

In Memoriam #2

Το είχε η μοίρα του να είναι το τελευταίο πέναλτι. Περπάτησε προς την περιοχή με το σπινθηροβόλο βλέμμα κάποιου που μόλις έχει ξυπνήσει από μεσημεριανό ύπνο και δεν ξέρει τι ώρα είναι, με την προθυμία αυτού που ανεβαίνει στο ικρίωμα.
Το χτύπημα δεν ήταν και το χειρότερο που έχει δει κανείς, αλλά σίγουρα όχι από αυτά σε περνούσαν στα προημιτελικά, στο φρικαλέο πεδίο μάχης που ονομαζόταν Ιτάλια 90.

Ο Πατ "Πακι" Μπόνερ το έσωσε. Μερικές βασανιστικές στιγμές αργότερα, ο Ντέιβιντ Ο'Λίρι ευστοχεί, στέλνει τους Ιρλανδούς στην επόμενη φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου και τους Ρουμάνους με σκυμμένες μπαλαδόφατσες στο σπίτι τους.

Οι λοχαγοί της συμμορίας των Καρπαθίων, Γκεόργκε Χάτζι και Μάριους Λάκατους, τον έπιασαν στα αποδυτήρια και του είπαν ότι δεν τρέχει τίποτα. Δεν τους πίστεψε. Όταν γύρισε στη χώρα του, ακόμη και στην μέση της νύχτας, χτυπούσε το τηλέφωνο και ήταν άγνωστοι που τον ρωτούσαν γιατί έχασε το πέναλτι.
Το 2002 σε συνέντευξη του στην Ιρλανδική Sunday Tribune (μια εκπληκτική δουλειά του Πολ Χάουαρντ) εξομολογείται: "Ένιωσα το βάρος όλου του κόσμου στο κεφάλι μου. Απογοήτευσα την ομάδα μου, την χώρα μου, τους ανθρώπους μου. Οι άλλοι παίχτες μου λένε να μην ανησυχώ, ότι ο οποιοσδήποτε μπορεί να χάσει ένα πέναλτι.Μου λένε πως δεν με κατηγορούν. Αλλά δεν μπορούσα να κοιτάξω τους φίλους μου στα μάτια και εκείνη την νύχτα έμεινα μόνος μου...."

Μετά τον αγόρασε η Bayer Uerdigen, την οποία και βοήθησε, με είκοσι οχτώ συμμετοχές και ένα γκολ, να ανέβει στην Μπούντεσλιγκα. Έκατσε μία σεζόν, γύρισε στο Βουκουρέστι, πήγε Τουρκία για έξι χρόνια και ξανά Βουκουρέστι όπου το 2000 σταμάτησε την μπάλα μετά από ένα τραυματισμό στο γόνατο.
 Έτσι απλά τελείωσε, η σημαδεμένη από ένα χαμένο πέναλτι, καριέρα του. Ένα πέναλτι που συνεχίζει να του τρώει την ψυχή. Το πρώτο μπαρ που άνοιξε στην γενέτειρα του, λεγόταν "Πέναλτι". Ο ίδιος έλεγε πως το δεύτερο θα το βγάλει "Πάκι Μπόνερ". Λογικό. Δύο φράσεις που καθόρισαν την ζωή του.

Και προτού βγάλετε τα χαρτομάντιλα για τα δάκρυα ή σηκώσετε τους ώμους σας με σκληρή αδιαφορία, δείξτε λίγη συμπόνια στο καμάρι του Πετροσάνι, στον Δράκουλα του Κρέφελντ, στον Πρίγκιπα της Σαμψούντα, στον μπαρόβιο επιθετικό χαφ με τα φαντάσματα του Έιρε, στον Ντάνιελ Τιμόφτε.

 

Anfield Break

 Ο Ντάνι Άγγερ δεν είναι χαζός. Έχει τις απαντήσεις στα προβλήματα της Λίβερπουλ και το σωτήριο πλάνο απόδρασης στο στιγματισμένο σώμα του. Αυτό, βέβαια, σε περίπτωση που η ομάδα του βρεθεί φυλακισμένη σε νεκροταφείο των Βίκινγκς. Σε ένα νεκροταφείο, όπου η αντίπαλη ομάδα κατεβαίνει με ένα τυπικό 4-3-3, όπως φαίνεται και στο γράφημα του Βασίλη Κωνσταντίνου, με τέσσερις ταφόπλακες στην άμυνα, άλλες δύο στο κέντρο σε ρόλο Αμπροζίνι - Γκατούζο, με τον Όντιν ως trequartista και τρεις μουσάτους κρανοφόρους επιδρομείς στην επίθεση. 
 
Θα τα καταφέρει η Λίβερπουλ; Κάποια στιγμή, ναι. Όπως εκείνο το βράδι στην Τουρκία, που ο Σάνκλι πήρε τον Θεό τηλέφωνο και μιλούσαν για μία ώρα, με τον Θεό να αποκοιμάται και με τον Σεφτσένκο, για μοναδική φορά στην ζωή του, να στέλνει την μπάλα στο οριζόντιο δοκάρι από το μισό μέτρο. 
 
Θα τα καταφέρει η Λίβερπουλ, δεν γίνεται αλλιώς, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Ίσως με τον Λουίς Σουάρεζ που ήδη έχει αρχίσει να γεμίζει στην επίθεση το οποιοδήποτε κενό κλάσης δημιουργήθηκε με την άτακτη φυγή του Φερνάντο Τόρες. Ίσως με τον Σωτήρη Κυργιάκο στην άμυνα και με τον, ακριβότερο του Νταβίντ Βίγια, Αντι Κάρολ που ήδη κουβαλάει ένα μεγάλο φορτίο στην φανέλα του, ίσως και με τον Γκλεν Τζόνσον, όταν αυτός αρνηθεί την στασιμότητα. 
 
Ο Στήβεν Τζέραρντ είναι ακόμη εκεί, ο ηρωικός αρχηγός βγαλμένος από κόμικ. Εκεί είναι και ο Κινγκ Κένι, πλέον, και σκεφτείτε την Χ.Α.Ν.Θ. με προπονητή τον Χριστό. Εκεί είναι και ο κόσμος της, όπως πάντα, ο μoναδικός, ίσως, λόγος για τον οποίο μπορούν να κερδίσουν την σημερινή Μάντσεστερ Γιουναϊτεντ 3-1. 
 
Για την ώρα, η Λίβερπουλ συνεχίζει και, φέτος, στα καλύτερα της βγάζει ηρωισμό με μικρές εκλάμψεις καλής απόδοσης και στα χειρότερα της είναι για κλάματα. Η αναπάντεχη κατάκτηση του Τσάμπιονς Λίγκ, αν και σχετικά πρόσφατη, μοιάζει ήδη με παλιά αγαπημένη ιστορία που διηγείσαι γύρω από την φωτιά. Από την άλλη, η ομάδα του Φέργκι έχει ήδη πάρει τα ιστορικά ηνία στο νησί και, όπως φαίνεται μέχρι στιγμής, έχει αρχίσει να κάνει το ίδιο και στην Ευρωπαική σκηνή. 
 
Το Kop, που ποτέ δεν έμαθε να ξεψυχάει, το ξέρει καλύτερα από όλους. Και έχει πολλούς λόγους να ανησυχεί: από το γεγονός ότι δεν έχουν πάρει το πρωτάθλημα από τότε που έπαιζε ο Γκρόμπελααρ, μέχρι για κάτι αμερικανούς ιδιοκτήτες με σχεδόν αποικιοκρατική νοοτροπία και αφέλεια που ενδιαφέρονται περισσότερο για τo draft της MLB παρά για το ποιος θα ανέβει από την Championship.

Χρόνια πολλά και καλά ξεμπερδέματα... 

Οι τρεις βαφές του Σαλβατόρε Σκιλάτσι

Είναι κάτι που έχουν αυτοί οι Ιταλοί ποδοσφαιριστές. Είναι μερικοί από αυτούς που στο μυαλό μου φαντάζουν να αγωνίζονται από πάντα. Από πολύ παλιά, κάπου ανάμεσα στο λιώσιμο των πάγων και στον Ρόνταξ που γυρνούσε την μπάλα από την επίθεση στον Λίντεμπεργκερ και ο τελευταίος μπορούσε να την πιάσει, αποθεώνοντας έτσι το περίφημο αυστριακό ζόγκο μπονίτο.

Για παράδειγμα, αν ρωτήσεις κάποιον σε κουβέντα πόσο χρονών είναι ο Λεγκροτάλιε, το πιθανότερο είναι να σου πει: «Ξέρωγω;  Πενήντα-τέσσερα;» Και ας είναι είκοσι χρόνια μικρότερος. 

Ό μέσος ιταλός παίχτης πάσχει από βαρύ χαϊλαντερισμό, αρνείται να πεθάνει ποδοσφαιρικά και ας είναι το τίμημα να παίζει στα σαράντα δύο του στην Πιστοϊέζε ή να τον βρίζουν στα γεράματα όταν μπαίνει στην φυσούνα στα τοπικά της Ούμπρια. 

Όλη αυτή η στερεοτυπική εισαγωγή δεν χρειάζεται σε τίποτα. Λείπει κάποιο καθαρό νόημα και δεν επιβεβαιώνεται απαραίτητα από γεγονότα ή καταστάσεις. Απλά ας την αφήσουμε να λειτουργήσει ως πρόλογος του θαύματος, στου οποίου μπορείτε και εσείς, μέσα από αυτό το blog, να γίνετε μάρτυρες.

Είναι μερικοί παίχτες που είναι γέροντες από μικροί. Είναι κάποιοι άλλοι που αρνούνται να μεγαλώσουν και μένουν για πάντα παιδιά. Κάποιοι σταματούν το ποδόσφαιρο και συνεχίζουν να αθλούνται και άλλοι που γίνονται σαν τον Βασίλη Δημητριάδη. 

Ο δικός μας άνθρωπος είναι μοναδική περίπτωση. Αναμφισβήτητα, κατέχει κάποιες μυστικές δυνάμεις οι οποίες του επιτρέπουν να ξαναγεννιέται σαν τον φοίνικα από τις στάχτες, να παίρνει μορφές άλλες, να επαναπροσδιορίζει το ίματζ του κατά το δοκούν, να περνάει φάσεις σαν τον Bowie. Ίσως και να βρίσκεται στην αντίστοιχη Thin White Duke φάση αυτό τον καιρό, κανείς δεν ξέρει.

Γιατί ο παλερμιτάνος πρώην πορτοφολάς επιθετικός και τυχοδιώκτης καποκανονιέρε, που για την ώρα ετοιμάζεται να υποδυθεί έναν αρχηγό της Μαφίας σε ιταλικό σίριαλ τα κάνει όλα ανάποδα: Ο  Σαλβατόρε «Τότο» Σκιλάτσι αντί να μεγαλώνει, γίνεται όλο και πιο νεαρός.  

Μπορείτε να το διαπιστώσετε και μόνοι σας, δείτε τις φωτογραφίες και πιστέψτε και εσείς στο θαύμα. Μην μείνετε εκεί, όμως. Ταξιδέψτε στην Ιταλία, περιπλανηθείτε αναζητώντας τον και όταν τον βρείτε, σφίξτε του το χέρι από εμένα, χαϊδέψτε του το κομμωτικό έργο τέχνης και πείτε του ευλαβικά:

«Toto, I have a feeling we’re not in Kansas anymore».

                                               

                                                            (Ο Τότο στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1990)

                                              (ο Τότο σήμερα....)

In Memoriam #1

Ο άνθρωπος που την σεζόν 1997/98 ως προπονητής, με παίχτη-διερμηνέα (μοναδική σε σύλληψη ιδιότητα) τον Τόμας Μπρολίν, έριξε την Κρίσταλ Πάλας στην Τσάμπιονσιπ και την επόμενη σεζόν παρέμεινε στην ομάδα ως παίχτης. Απλά. Γιατί ήταν μάγος. Αλλά είχε τραυματισμούς. 

Η φαλακρή απειλή της Σαμπντόρια, ο Βασίλης Τζαλακώστας των πλουσίων με ένα περήφανο αίθριο στο κεφάλι, το Εξπρές της Καζέρτα, right winger extraordinaire,

o Ατίλιο Λομπάρντο.

LINKS Tετάρτης. Δείτε εδώ...

Links. Αθλητικά και μη:

• Ο Ματ Μιλς, αρχηγός της Ρέντινγκ, το παίρνει πάνω του μέσα στο Γκούντισον Παρκ. Έπος και Συγκίνηση FA Cup ματς και σε HD      
• Μήπως ανησυχήσατε και εσείς τι απέγινε ο Αγάπιος Καλταβερίδης;
• Αναγέννηση Νέας Υόρκης. Οι N.Y. Cosmos επιστρέφουν. Αλλά πως; Ρωτάει το In Bed With Maradona
• Και κουρδικό μπρέηκντανς έχω. Το έκλεψα από την Lifo αλλά αξίζει μέχρι και χειροπέδες. Κάπου στα μέσα του βίντεο, σκάει και ένας τύπος με πατερίτσες. Αποθέωση Ενσούζ 

Τα παιδιά της Via Brera

«Ξένε, αυτό το σκουντέτο δεν χωράει και τους τρεις μας». 
Η Νάπολι το πήρε το μήνυμα από την αρχή. Λίγο πριν την λήξη, ο θαυματουργός κοντός φονιάς Αλεσάντρε Πάτο έφυγε στην αντεπίθεση (ή «κοντροπιέντε» για τους αφισιονάδος του Μανώλη Μαυρομάτη), διέσχισε το μισό γήπεδο με την μπάλα κολλημένη στα πόδια και λίγο έξω από την περιοχή έβγαλε φωτογραφία τον Ντε Σάνκτις με ένα ονειρώδες πλασέ, αποτελειώνοντας τους παρτενοπέι.  

Τρία-μηδέν για την Μίλαν και το γήπεδο  στο πόδι, ογδόντα χιλιάδες θεατές σε έκσταση και προτού καλά-καλά καταλαγιάσει ο αγαπημένος θόρυβος του γεμάτου Σαν Σίρο, όλο το ποδοσφαιρικό Μιλάνο είχε μία σκέψη στο μυαλό του: και τώρα οι δυο μας, ξάδερφε. Όλα μαρτυρούν πως με έντεκα αγωνιστικές να απομένουν και με την Ίντερ πέντε βαθμούς πίσω από τους ροσονέρι, εκτός συγκλονιστικού απροόπτου το πρωτάθλημα θα παραμείνει στην πρωτεύουσα της Λομβαρδίας για έκτη συνεχόμενη σεζόν, η για όγδοη αν λάβουμε υπόψη πως η κούπα του 04-05 αφαιρέθηκε από την Γιουβέντους λόγω Calciopoli.

Με ένα Derby Della Madonnina να εκκρεμεί, το σκηνικό έχει στηθεί και η πόλη που έχει κερδίσει δέκα κύπελλα πρωταθλητριών και τριάντα πέντε σκουντέτι στο σύνολο, φοράει τα καλά της και ετοιμάζεται για το αποθεωτικό φινάλε. Business as usual δηλαδή στο Μιλάνο.

                                 (κλίκαρε άμα την θες σε μεγάλο)

 Και πώς να γίνει διαφορετικά; Η Λάτσιο δικαίωσε αυτούς που έλεγαν ότι δεν έχει το βάθος και τα άντερα να το παλέψει μέχρι το τέλος και μετά από ένα καταπληκτικό πρώτο γύρο ξεφούσκωσε. Η αυτοκαταστροφική Ρόμα της μεγάλης δυναμικής λόγω κόσμου και ιστορίας, κοντεύει να στείλει τους φίλους της είτε στο τρελάδικο είτε στην φυλακή: από την μία δεν χάνει ντέρμπι για ντέρμπι και από την άλλη δεν καταφέρνει να κερδίσει ματς στα οποία προηγείται με δυο και τρία γκολ διαφορά με αντιπαλους την Μπρέσια, την Τζένοα και την Πάρμα. Η Νάπολι θεωρητικά και παρά την ήττα είναι ακόμη μέσα στο παιχνίδι. Αλλά όταν στο σημαντικότερο παιχνίδι της χρονιάς δεν εμφανίζεσαι καν στο γήπεδο και μοιάζεις με το Μπάρι, όταν δεν έχεις πάρει βαθμό μέχρι στιγμής από τους υπόλοιπους πρωτοπόρους, δεν μπορείς να έχεις μεγάλες απαιτήσεις, τουλάχιστον όχι μεγαλύτερες από μία θέση στην τετράδα και το Champions League της επόμενης χρονιάς. Αν ξεπεράσει το στραπάτσο και το πάρει δεν θα μιλάμε για κάτι λιγότερο από ποδοσφαιρικό θαύμα. Η Γιουβέντους…τι να πει κανείς για την Γιουβέντους; Αφήστε το καλύτερα. Σκέτο δράμα.

Όσο για τα παιδιά από το Μιλάνο, κάτι μου λέει πως θα έχουμε την ευκαιρία να απολαύσουμε μία συγκλονιστική μάχη μέχρι το τέλος. Η Ίντερ βρίσκεται πίσω πέντε πόντους, έχει ένα κάρο τραυματίες και προπονητή που ήδη ακούει γκρίνια. Από την άλλη, έχει σαφώς πιο εύκολο πρόγραμμα, μεταγραφές Ιανουαρίου που της βγαίνουν, ειδικά οι Ναγκατόμο και Ρανόκια και παιχνίδι που αρχίζει να στρώνει.

Η Μίλαν πρέπει να παίξει εκτός με Γιουβέντους, Ρόμα, Φιορεντίνα και Παλέρμο, παιχνίδια δύσκολα σε έδρες παραδοσιακά αφιλόξενες.  Φέτος όμως παίζει πραγματικά καλή μπάλα, δείχνει χαρακτήρα, έχει παίχτες που έχουν συνηθίσει στην πίεση, βαθμολογικό αβαντάζ και καλή ψυχολογία. Έχει και τον κύριο Ιμπραϊμοβιτς, που ό,τι και να του καταλογίσει κανείς, την Serie A την έχει για πρωινό.

Σε ένα μήνα από τώρα η Μίλαν «υποδέχεται» την Ίντερ στο κοινό τους σπίτι, αρχές Απρίλη, Κυριακή μεσημέρι. Δεν χρειάζεται να τονίσει κανείς ότι πιθανότατα θα γίνει της μουρλής. Το ξέρουν όλοι. Αυτό περιμένουν.

                                       - ο Λαστιχάς και ο Θείος Φέστερ σε πλήρη παράταξη

Υψηλή Ραπτική

Η μιλανέζικη μενταλιτέ του Μάριο «Φόγκχορν Λέγκχορν» Μπαλοτέλι ταιριάζει γάντι στο γκρίζο Μάντσεστερ. 

Στο iPod, Δημήτρης Κοντολάζος και «Δεν το παίζω τρελός αλλά είμαι»

 

 - "Lookit here son, I say son, that's just damn preposterous, boy!"

Κάντο όπως το '90!

Περπάτα να προλάβουμε/το ντου το τελευταίο

(Σίκουελ, περίπου, του προηγούμενου)

Το ντου. Τόσο λατρεμένο στην χώρα μας. Τόσο διαδεδομένο.

Ο θρύλος λέει πως η αγαπημένη αυτή τακτική είναι κατάλοιπο της Τουρκοκρατίας.

Τότε που οι Κλέφτες έκαναν ντου στα τουρκικά περίπολα, στα χωριά, στους Αρματολούς. Μάλιστα, οι τελευταίοι πήραν πρέφα πως με τις τρεις και δέκα που τσέπωναν από την Πύλη δεν βλέπουν προκοπή και αποφάσισαν να ανέβουν στα βουνά με τους Κλέφτες για να κάνουν όλοι μαζί ντου.

                    - Το ντου των ντου, όπου οι άντρες ξεχώριζαν από τ' αγόρια

Στην εποχή μας, το ντου όχι μόνο διασώζεται αλλά και εξασκείται με μεγάλη επιτυχία από τους νεοέλληνες, χωρίς βέβαια να διατηρεί τον ένδοξο και απελευθερωτικό χαρακτήρα του. Αν και το γήπεδο θεωρείται ο Καθεδρικός του ευγενούς αυτού σπορ, τα φεστιβάλ και οι μεγάλες συναυλίες δεν μένουν με το παράπονο: 

«Πήρες εισιτήριο για Motorhead;»

«Όχι, θα μπω με το ντου.»

Λογικότατο. Γιατί να πληρώσεις όταν έχει ντου;

Τηλεφωνική συζήτηση στο Rockwave:

«Έλα που είσαι; Είμαι ήδη μέσα.»

«Θα μπω σε λίγο με το ντου, τα λέμε κάτω από τον ηχολήπτη»

Πως περιμένεις το ΚΤΕΛ για Αμφιλοχία; Κάπως έτσι.

Κερασάκι στην τούρτα του πολιτισμού, οι ανυποψίαστοι-απληροφόρητοι που ρωτάνε με αγωνία αριστερά και δεξιά στα πέριξ του συναυλιακού χώρου:

«Παιδιά, ξέρει κανένας τι ώρα είναι το ντου;»

«Ναι. Παρά τέταρτο φεύγει το πρώτο, αν σταματήσετε στο μπαρ για μπύρες παρακαλώ τις βαλίτσες από την άλλη μεριά.»

Σαν το πατροπαράδοτο οβελία και την μαγειρίτσα, σαν την λαγάνα και τον χαρταετό στου Φιλοπάππου, έτσι και το ντου είναι βαθιά ριζωμένο στην ιδιοσυγκρασία του έλληνα. Φυσικά, στα γήπεδα αποθεώνεται. Ντου στις κερκίδες, ντου στα τουρνικέ, ντου στον αγωνιστικό χώρο. Ντου να κυνηγήσουμε τους παίχτες μας, ντου να κυνηγήσουμε τους αντιπάλους, ντου στα ΜΑΤ σε περίπτωση που δεν το επιχειρήσουν αυτοί πρώτα, ντου στον Μπάκε, στον Μπάγιεβιτς, στον Κατσιαμπή, ντου στην Τούμπα με τους παίχτες της Παρί να τρέχουν σαν παλαβοί προς τα αποδυτήρια, ντου στο γρασίδι του ΟΑΚΑ για να πανηγυρίσουμε ένα πρωτάθλημα που μόλις έχει κερδίσει άλλη ομάδα, ντου στην λογική.

Και αν αυτός ο αλήτης ο βαρόνος ο Ντε Κουμπερτέν το έκοψε στα μουλωχτά από το πρόγραμμα των Αγώνων, εμείς δεν χαμπαριάζουμε. Εδώ θα είμαστε για να το διαιωνίσουμε το εθνικό μας άθλημα. Δηλαδή οι Ινδοί γιατί έχουν το κρίκετ; Πιο έξυπνοι είναι από εμάς;

ΥΓ: Το γεγονός ότι η λέξη «Μπάγιεβιτς» δεν βγαίνει λάθος στο Word με εντυπωσίασε. Όταν δοκίμασα «Τεννές» περιμένοντας μάταια να μην βγάλει κόκκινη γραμμούλα από κάτω, συνειδητοποίησα πως ήρθε η ώρα να σταματήσω να γράφω και να πάω για ύπνο. Αφότου την πρόσθεσα στο λεξικό βέβαια. 

Μαθήματα Ποδοσφαιρικού Ήθους στα ΙΕΚ Σούπερ Λίγκα

Είπε ο Αλμπέρ Καμύ κάποτε: « Ό,τι γνωρίζω για την Ηθική και την Υποχρέωση, το οφείλω στο ποδόσφαιρο.»  Λίγα λεπτά μετά το ήδη ιστορικό ντέρμπι στο Γ. Καραϊσκάκης, ο πρόεδρος Βαγγέλης στέκεται φαρδύς-πλατύς μπροστά στα μικρόφωνα και, πιθανότατα, δεν έχει στο μυαλό του τον Γάλλο συγγραφέα και φιλόσοφο: «Διδάξαμε ήθος και αρχές». Σοβαρά, τώρα.  Αυτό είπε.

Λίγο πιο πριν, κάμποσοι οπαδοί του Ολυμπιακού οι οποίοι έχουν εισβάλλει στο γήπεδο με το πατροπαράδοτο ελληνικό «ντου», σκίζουν τα δίχτυα, κυλιούνται εκστασιασμένοι στο χόρτο, πέφτουν στα γόνατα και φωνάζουν συνθήματα, μερικοί προπηλακίζουν παίχτες του Παναθηναϊκού και γενικότερα συμπεριφέρονται σαν αφρισμένο ασκέρι πλιατσικολόγων που επιτίθεται σε αγροικία ένα ωραίο μεσαιωνικό απόγευμα. Βάζω, όμως, στοίχημα ότι άλλοι τόσοι και πολλοί περισσότεροι Ολυμπιακοί από τις κερκίδες έβραζαν μέσα τους από το τραγικό θέαμα.

                           - Η επιτροπή αποχαιρετισμού επί το έργον

Πριν καλά – καλά καθίσει η στάχτη της καφρίλας και με την πρόταση μομφής να περιμένει στην γωνία, ο Βαγγέλης Μαρινάκης θα ζητήσει συγνώμη. Θα του πάρει λίγο καιρό αλλά θα ομολογήσει, λες και δικαιολογεί οτιδήποτε στην όλη υπόθεση, πως ήταν λάθος του να αντιδράσει οπαδικά. Ευτυχώς που δεν πάθαμε και τίποτα, δηλαδή. 

Πάντως δεν χρειαζόταν να είσαι και ο μεγαλύτερος σκεπτικιστής του καιρού μας για να μην πειστείς από την μεταμέλεια-αγγαρεία του προέδρου του Ολυμπιακού.  Με την πρόταση μομφής να περνάει και να μην ακουμπάει και αφού ακολουθούν χαριτωμένες δηλώσεις του στυλ «παιδιά, να ρίξουμε τους τόνους, να φτιάξουμε το ποδόσφαιρο μας» ο πρόεδρος Βαγγέλης ξαναχτυπά, ημέρα Δευτέρα 28 Φεβρουαρίου: «Είναι δυσφήμιση για το ποδόσφαιρο να πηγαίνει ο Παναθηναϊκός στην UEFA.»  Σε αντίθεση, κάποιος θα έλεγε, με όλα όσα διαδραματίστηκαν μετά το ντέρμπι.  Και συνεχίζει μισό-απειλώντας, μεθυσμένος από προεδρική εξουσία: «Ο λαός του Ολυμπιακού είναι τρεις φορές περισσότερος. Τι θέλετε να κάνω; Να τον βγάλω και εγώ στο δρόμο;» 

Η μεταμόρφωση του Βαγγέλη Μαρινάκη σε Μεγάλο Μαουνιέρη έχει ήδη αρχίσει να παίρνει σάρκα και οστά και οι πρώτοι που θα πρέπει να προσβληθούν από μία τέτοια δήλωση είναι οι ίδιοι οι φίλοι του Ολυμπιακού. Εκτός αν δέχονται να μιλάει εκ μέρους τους με τέτοιο τρόπο ο πρόεδρος της ομάδας τους.

                 - "Το επόμενο λέγεται Βρέχει Κλωτσιά Στην Στράτα Μου"

Φυσικά, δεν νομίζω να υπάρχει κανείς νοήμων άνθρωπος που να υποστηρίζει πως όλα τα στραβά και ανάποδα του ταλαίπωρου ελληνικού ποδοσφαίρου ξεκινούν και τελειώνουν στον Μαρινάκη. Και η τυφλή καφρίλα πάντα θα φοράει διάφορα κασκόλ.  Απλά, τα λόγια και οι πράξεις του, ειδικά ως προέδρου της διοργανώτριας αρχής, όπως και άλλων περίφημων οπλαρχηγών του ποδοσφαίρου μας, θυμίζουν περισσότερο παραγγελιά για ζεϊμπέκικο και αλίμονο σε όποιον ξεκάρφωτο σηκωθεί να χορέψει.

Γύρω τους, οπαδικές εφημερίδες κάθε απόχρωσης, σκουπίζοντας βιαστικά και προκλητικά κάτω από το χαλί κάθε έννοια δημοσιογραφικής δεοντολογίας, όχι μόνο χτυπούν παλαμάκια μέσα από νοητικά καθυστερημένα πρωτοσέλιδα, αλλά στήνουν και ένα τσιγάρο στην μέση, να φέρει από πάνω του στροφές ο εκάστοτε «γίγαντας πρόεδρος» , ο «αμάσητος λεβέντης» που πάντα λέει τα πράγματα με το όνομα τους αλλά το αντίπαλο σύστημα τον πολεμάει.

Αυτό είναι το Ήθος που διδάσκουν οι σοβαροφανείς παράγοντες των ομάδων μας. Τζάμπα μαγκιά, εύκολο οπαδιλίκι, λόγια του αέρα και καμία αγάπη για το άθλημα, πέρα από «προστασία» για την ομάδα. Αυτοί διαχειρίζονται το ποδόσφαιρο μας. Άλλοτε με νοοτροπία μεσσία, άλλοτε με νοοτροπία βοσκού και άλλοτε με αυτή του μπράβου. Που και που, επισκεπτόμαστε και κανένα ίδρυμα για να δώσουμε χαρά στα μικρά παιδιά, για να δείξουμε ότι νοιαζόμαστε για τους αναξιοπαθούντες, πακέτο διαφήμισης του ανθρώπινου προφίλ μας και επίδειξη φιλανθρωπίας.  Αυτό περίπου είναι το Ήθος που διδάσκουν ο κάθε πρόεδρος Βαγγέλης, ο κάθε πρόεδρος Μπέος, ο κάθε πρόεδρος Μάκαρος Ψωμιάδης.

Έχει δεν έχει περάσει μισός χρόνος από τότε που ο Νικόλας Πατέρας, με ύφος μιας ντουζίνας καρδιναλίων και με το μούσι του Κιούμπρικ έβγαινε από την συνεδρίαση της Σούπερ Λίγκας και μας έλεγε πως το ελληνικό ποδόσφαιρο πρέπει να αισθάνεται τυχερό που έχει αυτόν και τον Μαρινάκη.

Πριν ο ανακουφισμένος φίλαθλος κόσμος πάρει τους δρόμους για να πετάξει την σκούφια του από την χαρά του, είχε ήδη αρχίσει να γελάει με το ανέκδοτο.

Και ύστερα κοροϊδεύουμε τον Αλέφαντο…