Στο δικό μου το βιβλίο, αυτοί που παίζουν ρακέτες στην παραλία, κάποια στιγμή θα το βρουν μπροστά τους. Αργά ή γρήγορα θα τιμωρηθούν για την αγαπημένη τους καλοκαιρινή απασχόληση.
Σε μία ευνομούμενη αμμουδιά, κανονικά, θα έπρεπε να συλλαμβάνονται άμεσα, να δένονται στους δύο στύλους του φιλέ στην κεντρική πλατεία beach volley και να τιμωρούνται με ρακετοβολισμό, δηλαδή οι υπόλοιποι λουόμενοι να τους πετάνε μπαλάκια του τένις, με την δύναμη του σερβις ενός Μαρκ Φιλιππούση.
Έπειτα θα φέρνουν δύο ράγες, Κόπερτον και πούπουλα και θα τους διώχνουν από την παραλία πετώντας τους άδεια κουτάκια μπύρας. Γιατί όταν ο σερίφης μένει άπραγος, οι πολίτες πρέπει να παίρνουν τον νόμο στα χέρια τους.
Το beach volley από την άλλη δεν με πειράζει και τόσο. Οι συμμετέχοντες, κατά κανόνα, δεν ενοχλούν τους υπόλοιπους που θέλουν να αράξουν στην ησυχία τους. Ακούω κατηγορίες από πολλούς φίλους της ρακέτας, που τυχαίνει να είναι και δικοί μου, πως και τα δύο είναι αθλήματα, άρα έχουν το ίδιο δικαίωμα ύπαρξης στην παραλία. Κάποιος, φυσικά, μπορεί να καταρρίψει αυτή την αστεία θεωρία μέσα σε τρία λεπτά. Και εξηγούμαι.
Το beach volley είναι ένα άθλημα. Οι ρακέτες όχι. Και δεν είμαι από τους ανθρώπους που θεωρούν σκόπιμο να παίξουν beach volley, ούτε για να περάσει η ώρα. Καταρχάς το beach volley έχει γήπεδο, είτε μιλάμε για ένα επαγγελματικά διατηρημένο, είτε για ένα της πλάκας, του οποίου τις γραμμές οι παίχτες τραβάνε με την φτέρνα (μαγική κίνηση) πριν αρχίσει το ματς. Από την άλλη, οι ρακέτες μπορούν να παιχτούν ακόμα και με τον ένα παίχτη στο νερό και τον άλλον πάνω σε ένα βράχο. Δεν υπάρχει, ούτε ως νοητό, γήπεδο στην ρακέτα.
Το beach volley παίζεται από ομάδες δύο ώς έξη ατόμων, οι οποίοι προσπαθούν να επιτύχουν ένα κοινό στόχο, κάτω από συγκεκριμένους κανόνες. Η ρακέτα έχει έναν αργόσχολο τύπο που ψάχνει ένα άλλον αργόσχολο τύπο για να σκοτώσουν την ώρα τους.
Το beach volley έχει μονομαχίες στο φιλέ, άμυνες, εκτινάξεις του σώματος, υπερένταση και απαιτεί συνεχή κινητικότητα. Οι παίχτες, ακόμη και οι άσχετοι με το άθλημα, κουράζονται σε γελοίο βαθμό και τρώνε, κυριολεκτικά, άμμο. Οι φίλοι της ρακέτας πραγματικά αδιαφορούν για τέτοια πράγματα. Όσο λιγότερο κουνιέσαι, τόσο καλύτερος είσαι, σαν να παίζεις χαρτιά. Απλά, γυρίζουν το κεφάλι και περιμένουν από κάποιον άμοιρο να τους πετάξει πίσω το μπαλάκι.
Στο beach volley, όσο πιο δυνατό είναι το επίπεδο των παιχτών, τόσο ανεβαίνει και το επίπεδο του θεάματος. Ένα ματς ρακέτας (!) το χαρακτηρίζει η παγκόσμια πρωτοτυπία του να είναι πιο ενδιαφέρον και θεαματικό, όταν παίζεται από άσχετους. Δεν είναι τυχαίο ότι η πιο θεαματική στιγμή είναι όταν κάποιος βουτάει στην θάλασσα. Το οποίο δεν έχει να κάνει σε τίποτα με το όλο θέμα.
Το να είσαι ποζεράς στο beach volley, δεν σε κάνει αυτομάτως καλύτερο παίχτη. Στην ρακέτα, καλύτερος παίχτης θεωρείται αυτός με το καλύτερο στήσιμο, το καλύτερο μαγιό και το καλύτερο μαύρισμα.
Γιατί; Γιατί, οι θεατές και οι παίχτες της ευγενούς αυτής ενασχόλησης, αδυνατούν να αντιληφθούν και να κατανοήσουν τους κανόνες αυτού του παιχνιδιού. Πολύ απλά, γιατί δεν υπάρχουν.
Στο beach volley έχει πόντους, σετ, γκέημ. Στην ρακέτα τι έχει; Τρεξιματάκι στην ομπρέλα για καρπούζι και σφηνάκια. Το πρώτο έχει ξεκάθαρο νικητή στο τέλος, Στην ρακέτα, όταν τελειώνει το εγχείρημα λέει ο ένας, καλός είσαι, και εσύ του λέει ο άλλος. Αυτό.
Το beach volley έχει μία φασαρία αθλήματος, ανεκτή στην παραλία. Η ρακέτα είναι πιο εκνευριστική, σαν να στάζει μία τεράστια βρύση. Με το beach volley είναι σαν να έχεις στην αυλή σου πάρτι. Η ρακέτα είναι σαν να έχεις στο σπίτι σου μαστόρια.
Σε όλα αυτά, προσθέστε ότι οι ρακετοφόροι έχουν εφεύρει και το πιο τραγικό είδος καμακιού, αυτό που ρίχνουν το μπαλάκι επίτηδες προς συγκεκρίμενους στόχους του αντίθετου φύλου που κάθονται στις ομπρέλες.
Ξέρω όμως ότι οι φίλοι της ρακέτας είναι πολυάριθμοι και θα κυκλοφορούν για πάντα ανάμεσα μας. Πάντα θα ζούμε δίπλα-δίπλα.
Εγώ, προσωπικά, είμαι πιο κοντά σε αυτούς που παίρνουν πάντα μαγιό με τσέπες, ώστε να βάζουν το ένα χέρι μέσα, όταν είναι στο νερό μέχρι το γόνατο και πίνουν μπύρα.
Οπότε, φίλοι της ρακέτας, τώρα που έρχεται το καλόκαίρι, συνεχίστε να παίζετε και θεωρήστε αυτή την σιγή ασυρμάτου ως μία προσωρινή εκεχειρία.
1 comment:
Η απάντηση στους μελλοθάνατους της παραλίας είναι μια. Ψαλιδάκια και βραζιλιάνικο freestyle, παιγμένο άψογα από σκεμπεδάτα ψιλοάμπαλα φυτά, με σαφή σκοπό την κατάκτηση όλης της παραλίας ως γηπέδου.
Κραυγές και συνθήματα, καμία συγνώμη σε αυτούς που θα χτυπήσει η μπάλα, παρά μόνο υποτιμητικά σχόλια για τα μειωμένα αντανακλαστικά τους και το ανύπαρκτο κοντρόλ. Και οι παραλίες μας ανήκουν!
Post a Comment