Οι τρεις βαφές του Σαλβατόρε Σκιλάτσι

Είναι κάτι που έχουν αυτοί οι Ιταλοί ποδοσφαιριστές. Είναι μερικοί από αυτούς που στο μυαλό μου φαντάζουν να αγωνίζονται από πάντα. Από πολύ παλιά, κάπου ανάμεσα στο λιώσιμο των πάγων και στον Ρόνταξ που γυρνούσε την μπάλα από την επίθεση στον Λίντεμπεργκερ και ο τελευταίος μπορούσε να την πιάσει, αποθεώνοντας έτσι το περίφημο αυστριακό ζόγκο μπονίτο.

Για παράδειγμα, αν ρωτήσεις κάποιον σε κουβέντα πόσο χρονών είναι ο Λεγκροτάλιε, το πιθανότερο είναι να σου πει: «Ξέρωγω;  Πενήντα-τέσσερα;» Και ας είναι είκοσι χρόνια μικρότερος. 

Ό μέσος ιταλός παίχτης πάσχει από βαρύ χαϊλαντερισμό, αρνείται να πεθάνει ποδοσφαιρικά και ας είναι το τίμημα να παίζει στα σαράντα δύο του στην Πιστοϊέζε ή να τον βρίζουν στα γεράματα όταν μπαίνει στην φυσούνα στα τοπικά της Ούμπρια. 

Όλη αυτή η στερεοτυπική εισαγωγή δεν χρειάζεται σε τίποτα. Λείπει κάποιο καθαρό νόημα και δεν επιβεβαιώνεται απαραίτητα από γεγονότα ή καταστάσεις. Απλά ας την αφήσουμε να λειτουργήσει ως πρόλογος του θαύματος, στου οποίου μπορείτε και εσείς, μέσα από αυτό το blog, να γίνετε μάρτυρες.

Είναι μερικοί παίχτες που είναι γέροντες από μικροί. Είναι κάποιοι άλλοι που αρνούνται να μεγαλώσουν και μένουν για πάντα παιδιά. Κάποιοι σταματούν το ποδόσφαιρο και συνεχίζουν να αθλούνται και άλλοι που γίνονται σαν τον Βασίλη Δημητριάδη. 

Ο δικός μας άνθρωπος είναι μοναδική περίπτωση. Αναμφισβήτητα, κατέχει κάποιες μυστικές δυνάμεις οι οποίες του επιτρέπουν να ξαναγεννιέται σαν τον φοίνικα από τις στάχτες, να παίρνει μορφές άλλες, να επαναπροσδιορίζει το ίματζ του κατά το δοκούν, να περνάει φάσεις σαν τον Bowie. Ίσως και να βρίσκεται στην αντίστοιχη Thin White Duke φάση αυτό τον καιρό, κανείς δεν ξέρει.

Γιατί ο παλερμιτάνος πρώην πορτοφολάς επιθετικός και τυχοδιώκτης καποκανονιέρε, που για την ώρα ετοιμάζεται να υποδυθεί έναν αρχηγό της Μαφίας σε ιταλικό σίριαλ τα κάνει όλα ανάποδα: Ο  Σαλβατόρε «Τότο» Σκιλάτσι αντί να μεγαλώνει, γίνεται όλο και πιο νεαρός.  

Μπορείτε να το διαπιστώσετε και μόνοι σας, δείτε τις φωτογραφίες και πιστέψτε και εσείς στο θαύμα. Μην μείνετε εκεί, όμως. Ταξιδέψτε στην Ιταλία, περιπλανηθείτε αναζητώντας τον και όταν τον βρείτε, σφίξτε του το χέρι από εμένα, χαϊδέψτε του το κομμωτικό έργο τέχνης και πείτε του ευλαβικά:

«Toto, I have a feeling we’re not in Kansas anymore».

                                               

                                                            (Ο Τότο στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1990)

                                              (ο Τότο σήμερα....)